ξέρεις

Αυτό που νοιώθεις
δεν μπορεί να εξηγηθεί εδώ
Είναι μια έκπληξη
που ούτε που την είχες φανταστεί
Πίσω δεν γυρνάς
δεν γίνεται να γυρίσεις κάτω
Όταν πλέον πετάς
δεν μπορείς να πέσεις πια
Βλέπεις στέγες και σπίτια
και μεγάλες εκτάσεις
Και βλέπεις πόσα πράγματα
είναι τόσο "βλακείες"
Και από εδώ ... και από εδώ...
Δεν βλέπεις πια "εκείνα τα καλοκαίρια"

Εδώ είναι λογικό
να αλλάξεις χίλιες ιδέες
και είναι εύκολο
να νοιώσεις ότι είσαι για πέταμα,
Εδώ δεν έχεις δικαιολογία
να κρατηθείς
Εδώ η νύχτα είναι σκοτεινή
και υπάρχεις μονάχα εσύ
Ζεις ισορροπώντας σε ένα σκοινί
καπνίζεις Lucky Strike,
και ξέρεις πόσο θα τα καταραστείς...

Και εδώ ...και εδώ...
εδώ δεν φτάνουν οι "κανόνες"
να σου δείξουν τον σωστό δρόμο
Και εδώ...
εδώ δεν φτάνουν οι άγγελοι.

vasco

Ήταν ένα παιδί που φοβόταν τους σκύλους.

Οιγονείς του πήρανε ένα κουτάβι,
για την ακρίβεια ήταν δώρο του γείτονα.

Ο ένας φοβόταν τον άλλον στην αρχή.
Μετά βέβαια ήρθε η εξοικείωση,
η συνήθεια, το παιχνίδι, η αγάπη.

Στο σπίτι πάντα υπήρχαν καυγάδες και νεύρα
μεταξύ των γονιών.
Σχεδόν καθημερινά και συνήθως
κατέληγαν σε ξυλοδαρμούς.
Το παιδί όχι,
δεν το άγγιζαν,
το έστελναν στο δωμάτιό του
και τους άκουγε από εκεί.

Όταν πήγαινε να παίξει με το λυκόσκυλο στην αυλή,
δεν έπαιζε για πολύ.
Το παιδί χτυπούσε τον σκύλο.
Δυνατά. Εκείνος μαζεύονταν και δεν αντιδρούσε.
Μια φορά όμως ... Ποιος ξέρει ...
μάλλον θα πόνεσε.
Όρμηξε και γράπωσε από τον καρπό το χέρι του μικρού.
Δεν το δάγκωσε όχι, το έσφιξε πολύ.
Γύρισε ψηλά τα βλέμμα του και κοίταξε το παιδί.

Το παιδί δεν ξανάπλωσε το χέρι του σε κανέναν.

Λίγες φορές όταν μεγάλωσε και αυτές για να χαϊδέψει.

115


Να οργανώσουμε έτσι τη ζωή μας ώστε για τους άλλους
να είναι ένα μυστήριο,
ώστε όποιος μας γνωρίζει καλύτερα
απλώς να μας αγνοεί από πιο κοντά απ' ό,τι οι άλλοι.
Έτσι έπλασα τη ζωή μου,
σχεδόν χωρίς να το καλοσκεφτώ,
αλλά έβαλα τόση ενστικτώδη τέχνη σ'αυτό ώστε
έγινα για μένα τον ίδιο μια δική μου προσωπικότητα καθόλου
απλή και ξεκάθαρη.

Φερνάντο Πεσσόα

;-)

Στον Artistz

αφιερωμένο...

Sally



H Sally περπατά στο δρόμο και δεν κοιτάει κάτω
H Sally είναι μια γυναίκα που δεν έχει πια θέληση να πολεμήσει για τίποτα
H Sally πάλεψε πολύ
H Sally έχει ήδη δει τι "μπορεί να σου συμβεί"
H Sally έχει ήδη τιμωρηθεί
για κάθε της απροσεξία ή αδυναμία,
για κάθε αδιάφορο χάδι
δοσμένο για να ξορκιστεί η πίκρα

Άκου έξω βρέχει, άκου τι ωραίος θόρυβος

H Sally περπατά στο δρόμο χωρίς να σκέφτεται τίποτα
Τώρα πια κοιτάει τον κόσμο με αδιαφορία
Είναι μακρυά εκείνες οι στιγμές
που το "βλέμμα" προκαλούσε "αναστάτωση"
που η ζωή ήταν πιο εύκολη
και πίσω από ροζ γυαλιά

Γιατί η ζωή είναι ένα ρίγος, μια ανατριχίλα που πετάει μακρυά

είναι η ισορροπία πάνω στην τρέλα

Άκου έξω βρέχει, άκου τι ωραίος θόρυβος

Όμως Sally, μήπως αυτή είναι η ουσία του ταξιδιού σου?
Μήπως στο τέλος πρέπει να νοιώθει κανείς και λίγο άσχημα?
Ίσως στο τέλος αυτής της θλιβερής ιστορίας
κάποιος να βρει το κουράγιο να αντιμετωπίσει τις τύψεις
και να τις διαγράψει από αυτό το ταξίδι μας

για να ζούμε πραγματικά την κάθε στιγμή με την έντασή της
σαν να ήταν η τελευταία.

H Sally περπατά στο δρόμο ανάλαφρη, βράδιασε πια
Ανάβουν τα φώτα στους στους δρόμους, ο κόσμος
τρέχει σπίτι του μπροστά στις τηλεοράσεις...
και μια σκέψη της έρχεται στο μυαλό

"Μπορεί να μην έχει χαθεί όλη η ζωή"
" Ίσως κάτι να έχει διασωθεί,
ίσως πάλι...
ίσως να μην ήταν τα πάντα λάθος...
ίσως έτσι
ήταν το σωστό
που έπρεπε να συμβεί,
ίσως, μάλλον,
ναι, σίγουρα ναι!"
:)

Τι να σου πω εγώ... άκου τι ωραίος θόρυβος

Vasco Rossi

Ο διάβολος και ο φίλος του

Ο διάβολος βγήκε να κάνει περίπατο με τον φίλο του.

Είδανε έναν άνθρωπος που υποκλίθηκε και κάτι σήκωσε από τη γη.
– Τι βρήκε αυτός ο άνθρωπος; ρώτησε ο φίλος.
– Ένα κομματάκι Αλήθειας, απάντησε ο διάβολος.
– Μα αυτό δεν σε ενοχλεί; ρώτησε ο φίλος.
– Όχι, απάντησε ο διάβολος, αυτός θα κάνει απ’ αυτό κάποια θρησκεία.

Η Διαφορά

Κάμποσο καιρό πριν, όταν ένα παγωτό κόστιζε πολύ λιγότερο από ότι σήμερα, ένα δεκάχρονο αγοράκι μπήκε σε ένα ζαχαροπλαστείο και κάθισε σε ένα τραπέζι…

Η σερβιτόρα του πήγε ένα ποτήρι νερό.

«Πόσο κάνει ένα banana split»; Ρώτησε το αγόρι.

«Ένα ευρώ», του απάντησε η κοπέλα.

Το παιδί έβγαλε τα κέρματα που είχε στην τσέπη του και άρχισε να τα μετράει.

«Ωραία, και πόσο κάνει ένα απλό παγωτό σοκολάτα»;

Εκείνη τη στιγμή, υπήρχαν και άλλα άτομα που περίμεναν να παραγγείλουν και η σερβιτόρα άρχισε να χάνει την υπομονή της.

«Ογδόντα λεπτά» του απάντησε απότομα.

Το παιδάκι ξαναμέτρησε τα λεφτά του και είπε:

«Εντάξει κυρία, φέρ’ τε μου ένα απλό παγωτό».

Η κοπέλα του πήγε λοιπόν το παγωτό και την απόδειξη.

Τα αγοράκι έφαγε το παγωτό του, πλήρωσε στο ταμείο και έφυγε.

Όταν η σερβιτόρα επέστρεψε στο τραπέζι για να το καθαρίσει,

στην άκρη του πιάτου βρήκε τα είκοσι λεπτά που είχε αφήσει ο μικρός για εκείνη...

... Ο Μέρλιν έδειξε:
"Ελάτε μέχρι το χείλος".
Αλλά εκείνοι κρατήθηκαν πίσω και είπαν:
"Είναι επικίνδυνο".
Εκείνος έδειξε:
"Ελάτε μέχρι το χείλος".
Κι εκείνοι είπαν:
"Μπορεί να πέσουμε".
Τότε εκείνος πρόσταξε:
"Ελάτε μέχρι το χείλος".
Έτσι εκείνοι πήγαν μέχρι το χείλος και
τους έσπρωξε...
Κι εκείνοι πέταξαν.

Guillaume Apollinaire

Αστερόσκονη

Υπήρχαν εκατομμύρια αστέρια στον ουρανό, αστέρια άσπρα, ασημένια, πράσινα, χρυσαφένια, κόκκινα, γαλάζια.

Μια μέρα πλησίασαν τον Θεό και του είπανε:

«Κύριε, θα θέλαμε να ζήσουμε στην γη ανάμεσα στους ανθρώπους».

«Εντάξει λοιπόν», τους απάντησε ο Θεός, «θα σας στείλω και μάλιστα θα σας κάνω και τόσο μικρά, όπως σας βλέπουν οι άνθρωποι από την γη».

Λέγεται ότι εκείνη τη νύχτα υπήρξε το πιο μαγικό θέαμα μια υπέροχη βροχή αστεριών πλημμύρισε τον ουρανό… άλλα αστέρια έπεσαν πάνω σε καμπαναριά, άλλα πήγανε να παίξουν και να τρέξουν με τις πυγολαμπίδες, άλλα ανακατεύτηκαν με τα παιχνίδια των παιδιών και η γη έγινε θαυμαστά όμορφη και λαμπερή.

Μετά από κάμποσο καιρό όμως, τα αστέρια αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τους ανθρώπους και να γυρίσουν στον ουρανό, αφήνοντας την γη σκοτεινή και λυπημένη.

«Γιατί γυρίσατε?» ρώτησε ο Θεός όταν τα είδε πίσω.

«Κύριε δεν γινότανε να παραμείνουμε στην γη. Εκεί κάτω υπάρχει μεγάλη μιζέρια, βιαιότητα, πολύ κακία και πάρα πολύ αδικία».

«Πράγματι, η θέση σας είναι εδώ στον ουρανό. Η γη είναι ο τόπος για ότι είναι εφήμερο, για ότι περνάει και φεύγει , για ότι πεθαίνει… τίποτα δεν είναι τέλειο εκεί κάτω. Αντίθετα στον ουρανό όλα είναι τέλεια, αιώνια, αμετάβλητα και τίποτα δεν τελειώνει ποτέ», είπε ο Θεός.

Κοιτώντας τα όμως παρατήρησε ότι έλειπε ένα αστέρι.

«Που είναι», ρώτησε, «μήπως χάθηκε στον δρόμο?»

«Όχι Κύριε. Ένα από εμάς διάλεξε να μείνει ανάμεσα στους ανθρώπους. Ανακάλυψε ότι η θέση του ήταν ακριβώς εκεί που υπάρχει η ατέλεια, όπου υπάρχουν τα όρια, όπου τα πράγματα δεν πάνε καλά, όπου υπάρχει κόπος και πόνος».

«Και ποιο άστρο είναι αυτό?» ρώτησε ο Θεός , και του απάντησαν ότι

είναι η Ελπίδα .

Αλλά όταν κοίταξαν κάτω είδαν πως η Ελπίδα δεν ήταν μόνη της.

Η γη είχε ξανά φωτιστεί γιατί υπήρχε το αστέρι αυτό μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου.