Κάτι
Εκατομμύρια πρόσωπα ταξιδεύουν μόνα, χωρίς στάσεις, χωρίς αναμνήσεις. Γιατί πονάει. Εκατομμύρια ψάχνουν το αδύνατο. Όμως το κουβαλάνε μέσα τους. Και φωνάζουν και τρελαίνονται και ξαναγίνονται παιδιά και ξαναγίνονται δυστυχισμένοι. Εκατομμύρια αρκούνται σε αυτά που έχουν. Γιατί πρέπει να επιζήσουν. Γιατί δεν χρειάζεται τελικά να ματώνεις για λίγη σκόνη ευτυχίας και με το που έρχεται να σκορπίζεται στον άνεμο. Είναι χρόνια η ζωή έτσι και εσύ ζεις , νιώθεις : είσαι εδώ. Σ’ αυτά τα σύνορα που είμαστε όλοι για έναν, ένας για έναν, κανένας για κανέναν και που μας αποδέχονται πάντα.
Και που κάποιος επιθυμεί ακόμα Κάτι για να πιαστεί.
Και που κάποιος επιθυμεί ακόμα Κάτι για να πιαστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου