Το αβοήθητο παιδί

Ο κ. Κ μιλούσε για την κακή συνήθεια των ανθρώπων να καταπίνουν σιωπηρά την αδικία που τους κάνουν κι αφηγήθηκε τούτη την ιστορία:

Κάποιος περαστικός είδε ένα παιδί να κλαίει και το ρώτησε τι το βασάνιζε.
Να, είχα δύο γρόσια για να πάω στον κινηματογράφο μα ήρθε ένα αγόρι κι άρπαξε το ένα από το χέρι μου, αποκρίθηκε το παιδί κι έδειξε ένα άλλο αγόρι που στεκόταν λίγο πιο πέρα.
Καλά, και δεν φώναξες βοήθεια; ρώτησε ο άνθρωπος.
Πως, φώναξα, είπε το παιδί κι άρχισε τώρα να κλαίει λίγο πιο δυνατά.
Και δεν σε άκουσε κανένας; ξαναρώτησε τώρα ο άνθρωπος και χάϊδεψε στοργικά το παιδί.
Όχι, αποκρίθηκε εκείνο κλαίγοντας μ' αναφιλητά.
Δεν μπορείς να φωνάξεις πιο δυνατά; ρώτησε ο άνθρωπος.
Όχι, αποκρίθηκε το παιδί που βλέποντας τον άνθρωπο να χαμογελάει είχε αρχίσει πάλι να ελπίζει.
Τότε δώσε μου και τ' άλλο, είπε ο άνθρωπος.
Πήρε και το τελευταίο γρόσι οπό το χέρι του παιδιού και συνέχισε ξένοιαστος τον δρόμο του.

Μ. Μπρεχτ