Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

... Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου 'λεγε "θυμάσαι;" Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα.
Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα - πως να το πω: απροετοίμαστη.
Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα - κει που δεν το περίμενα καθόλου. Έλεγα "μπα θα συνηθίσω". Κι όλα γύρω μου έτρεχαν. Πράγματα κι άνθρωποι έτρεχαν - ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά φαίνεται το παράκανα



Επειδή -δεν ξέρω- κάτι παράξενο έγινε στο τέλος. Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος. Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή.
Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...

Οδυσσέας Ελύτης - ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ

4 σχόλια:

  1. Ίσως γιατί τελικά ο φόβος προκαλεί τα γεγονότα, σαν να τα φωνάζουμε να τα ζητάμε !!
    Οτι φοβάσαι σου συμβαίνει, έτσι δεν λένε;

    Λατρεύω τον Ελύτη

    Καλώς σε βρίσκω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλώς ήρθες Σταλαγματιά :)
    Νομίζω ότι το μυαλό μας είναι τόσο πολύπλοκο που σκέφτεται τα πάντα, δεν κουρδίζεται ώστε να κάνει μόνο θετικές σκέψεις ή μόνο αρνητικές. Μας κάνει εντύπωση και μας πονάει το άσχημο,μα αν το καλοσκεφτούμε στην πορεία, καλά και κακά είναι σωστά μοιρασμένα.
    Όλα θα τύχουν στην ζωή μας σε κάποιο βαθμό, το πως θα τα βιώσουμε πάνω μας έχει να κάνει με τον χαρακτήρα μας.

    Και εγώ! με κορυφή το: "Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε"

    Καλό σου βράδυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ισως πια να ξοδευει το μπλέ για να μην μας βλεπει
    ερχονται συνεφα γκρίζα
    να βρεξει για να φυγουν

    καλη σου μερα ματάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. :) όπως και να ΄χει...
    πολύ μπλε χαμένο...

    φιλάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή