Σταλαγματιά...

...λες,

αν του δείχναμε εμπιστοσύνη,

αν του χαρίζαμε αυτοπεποίθηση όπως σε όσους αγαπάμε και πιστεύουμε στις ικανότητές τους,

αν δεν περιμέναμε να μας "αποδείξει" την ύπαρξή του και την αξία του,

αν αντιμετωπίζαμε τον Θεό απλά,

σαν άνθρωπο, 

τότε μήπως θα ήταν πολλά αυτά που θα έκανε για να μας δώσει ένα χεράκι 

στις προσπάθειές μας?

όταν σε συναντήσω

Όταν σε συναντήσω Θεέ μου

θα σου φέρω ένα δείγμα

απ' τα όνειρά μου

να δεις

πως θα 'θελα

τον κόσμο μου 

να φτιάξεις 

    

                                                         Στ. Αμπελάς

μαργαρίτα

Σου δίνω το χέρι μου.

Το παίρνεις για μαργαρίτα

κι ένα ένα

σαν πέταλα

μαδάς τα δάχτυλά μου.

Στο τέλος 

πάντα σ'αγαπώ

μα δεν μπορώ πια

να σ' αγγίξω.

                                                                                                            Σταύρος Αμπελάς 

Αν θες τα όνειρά σου να βγουν αληθινά, μην κοιμάσαι...

Η ζωή έχει τους κανόνες της

Ο πόλεμος έχει τα κανόνια του

Όλα κανονίζονται

... Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου 'λεγε "θυμάσαι;" Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα.
Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα - πως να το πω: απροετοίμαστη.
Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα - κει που δεν το περίμενα καθόλου. Έλεγα "μπα θα συνηθίσω". Κι όλα γύρω μου έτρεχαν. Πράγματα κι άνθρωποι έτρεχαν - ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά φαίνεται το παράκανα

Επειδή -δεν ξέρω- κάτι παράξενο έγινε στο τέλος. Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος. Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή.
Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...

Οδυσσέας Ελύτης - ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ

...Γιατί σαββατιάτικα γύρισα νωρίς σπίτι με καρφωμένη αυτή
την μελωδία στο μυαλό...

έτσι απλά και αληθινά...
καλό βράδυ σε όλους...

Το αβοήθητο παιδί

Ο κ. Κ μιλούσε για την κακή συνήθεια των ανθρώπων να καταπίνουν σιωπηρά την αδικία που τους κάνουν κι αφηγήθηκε τούτη την ιστορία:

Κάποιος περαστικός είδε ένα παιδί να κλαίει και το ρώτησε τι το βασάνιζε.
Να, είχα δύο γρόσια για να πάω στον κινηματογράφο μα ήρθε ένα αγόρι κι άρπαξε το ένα από το χέρι μου, αποκρίθηκε το παιδί κι έδειξε ένα άλλο αγόρι που στεκόταν λίγο πιο πέρα.
Καλά, και δεν φώναξες βοήθεια; ρώτησε ο άνθρωπος.
Πως, φώναξα, είπε το παιδί κι άρχισε τώρα να κλαίει λίγο πιο δυνατά.
Και δεν σε άκουσε κανένας; ξαναρώτησε τώρα ο άνθρωπος και χάϊδεψε στοργικά το παιδί.
Όχι, αποκρίθηκε εκείνο κλαίγοντας μ' αναφιλητά.
Δεν μπορείς να φωνάξεις πιο δυνατά; ρώτησε ο άνθρωπος.
Όχι, αποκρίθηκε το παιδί που βλέποντας τον άνθρωπο να χαμογελάει είχε αρχίσει πάλι να ελπίζει.
Τότε δώσε μου και τ' άλλο, είπε ο άνθρωπος.
Πήρε και το τελευταίο γρόσι οπό το χέρι του παιδιού και συνέχισε ξένοιαστος τον δρόμο του.

Μ. Μπρεχτ

Σήμερα

Υπάρχουν άνθρωποι μεγάλοι που σέβομαι την εμπειρία τους και το μυαλό τους και υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει ούτε ψυχή ούτε τίποτα, ούτε κόλαση ούτε παράδεισος. Επίσης υπάρχουν επιστήμονες που σέβομαι τις γνώσεις τους και τις μελέτες τους που λένε πως δεν υπάρχει ψυχή, παρά μόνο ηλεκτροχημικές αντιδράσεις που συμβαίνουν στα κύτταρα του εγκεφάλου μας, και όταν πεθαίνουμε απλά παύουμε να υπάρχουμε. Οι θρησκείες από την άλλη με τους εκπροσώπους τους υποστηρίζουν ότι υπάρχει ψυχή αλλά οι κανόνες και οι ορισμοί οριοθετούνται στα μέτρα που έχουν κόψει & ράψει οι παντός είδους "ιερείς" ανά τους αιώνες. Εμένα μη με ρωτάτε, στον μικρόκοσμό μου υπάρχει θεός και για τον χριστιανό και για τον βουδιστή και για όλους. Επίσης για μένα υπάρχει και ψυχή και δεν φυσικά δεν μπορώ να το αποδείξω και ούτε με νοιάζει καθόλου να μπω στην διαδικασία. Υπάρχουν γιατί εγώ θέλω να ζήσω με την ύπαρξή τους.

Σαν σήμερα υπήρξαν παιδιά που έγιναν ένα τίποτα λοιπόν .

Αφιερώνω στους σοφούς της ζωής μας ένα σπουδαίο ποίημα που δεν ξέρω ποιος το έγραψε.

ΕΙΝΑΙ ΑΠΡΕΠΕΙΑ
Μη λες πως δεν υπάρχουν ψυχές
Εγώ τις είδα μου είπε
Κι οι πιο μεγάλες απ' αυτές
Κατοικούν στα δύσκολα σώματα
Σαν τους μεγάλους ασκητές
Που αποσύρονται στις δυσπρόσιτες σκήτες
Μη λες πως δεν υπάρχουν ψυχές

Είναι απρέπεια προς όσους τις υπηρετούν

(II)

Αγαπημένη μου νύφη

Πριν από λίγες μέρες απόρησες, όταν σου είπα ότι κοιτάζοντας προς τα πίσω και ζυγίζοντας τα πάντα, είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή μου. Αν ήσουν εσύ στην θέση μου, είπες, δεν θα ήσουν καθόλου ευχαριστημένη. Κόποι βάσανα και στερήσεις. Ούτε μία στιγμή ελεύθερη, ελάχιστες διασκεδάσεις. Βέβαια είναι και αυτή μια άποψη. Η ζωή μου δεν ήταν ούτε εύκολη, ούτε απλή. Αν αφήσουμε κατά μέρος μερικές σπάνιες εξαιρέσεις, οι γυναίκες της γενιάς μου δεν τα βρήκαν ρόδινα στη ζωή τους. Δύο πόλεμοι, δύο φορές το μαρτύριο της μεταπολεμικής περιόδου. Κι ανάμεσα δεν υπήρχαν και πολλά ευχάριστα πράγματα. Όσο για τις "ανέσεις", πρέπει να σου πω, ότι τώρα στα γεράματα, γνωρίζω για πρώτη φορά στη ζωή μου, τι θα πει η λέξη αυτή. Πράγμα που σημαίνει: τα βολεύω με τη σύνταξή μου και δε χρειάζεται να πονοκεφαλιάζω για το νοίκι, για το φαγητό μου και για το ντύσιμό μου.
Ωστόσο, τα λεφτά δεν παίζουν κανένα ρόλο, όταν πρέπει κανείς να συλλογιστεί αν έμεινε ευχαριστημένος ή όχι από τη ζωή του. Το πρόβλημα είναι αν κατάφερε να κατευθύνει τη ζωή του όπως ήθελε, ή αν την άφησε να πάει χαράμι. Δεν μ' αρέσει να περιαυτολογώ, αλλά έχω την εντύπωση ότι έκανα ό,τι μπορούσα καλύτερο. Τι εννοώ; Όταν στην κουζίνα σου έχεις μονάχα αλεύρι, δεν μπορείς να φτιάξεις τούρτες και κέικ. Μπορείς όμως να φτιάξεις υπέροχες τηγανίτες! Και οι δικές μου τηγανίτες ήταν διάσημες! Και μη φανταστείς, αγαπημένη μου νύφη, ότι θέλω να πλέξω το εγκώμιο τις φτώχειας και της ανέχειας. Θα μου άρεσε να έχω στη ζωή μου περισσότερα χρήματα. Ακόμα και τώρα θα μπορούσα μια χαρά να ξοδέψω λίγα περισσότερα. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι και χωρίς πολλά λεφτά, τα κατάφερα θαυμάσια. "Όταν ήμασταν μικροί", λέει συχνά ο άντρας σου, "η μαμά μας ήταν πάντα χαρούμενη και κεφάτη!" Φυσικά αυτό δεν είναι αλήθεια. Ωστόσο χαίρομαι που ο γιος μου μ' έχει κρατήσει έτσι στη μνήμη του.
"Το φόρεμα που μου είχε ράψει η μαμά για τις εξετάσεις", λέει η κόρη μου, "ήταν το ωραιότερο απ' όλα!" Και φυσικά κάνει λάθος. Τα πλούσια παιδιά φορούσαν πολύ ωραιότερα φουστάνια. Αλλά το γεγονός ότι η κόρη μου θυμάται έτσι τα πράγματα, με ικανοποιεί ακόμα και σήμερα. Κι όταν ο γιος μου ισχυρίζεται ότι το φαγητό στο σπίτι μας ήταν πάντα καλύτερο απ' το φαγητό στα σπίτια των συμμαθητών του, πράγμα που αντικειμενικά δεν είναι δυνατόν, τότε δεν νιώθω μονάχα ικανοποίηση,νιώθω και περηφάνια Νομίζεις ότι όλα αυτά δεν είναι παρά λεπτομέρειες; Ίσως και να έχεις δίκιο. Αλλά η ζωή των ασήμαντων ανθρώπων αποτελείται, ξέρεις, από τέτοιες μικρολεπτομέρειες. Και δεύτερον: αν θέλεις να μιλήσουμε για τα "μεγάλα", για τα σημαντικά πράγματα, υπάρχει και κάτι ακόμα, που θα μπορούσα να σου πω: Δεν υπάρχει , απ' όσο ξέρω τουλάχιστον, κανένας άνθρωπος που να μου κρατάει κακία για κάτι, κανένας, που θα μπορούσε να πει για μένα: "Αυτή η γυναίκα μου έκανε κακό!"
Κι αυτό είναι ένας σοβαρός λόγος για να είναι κανείς ικανοποιημένος από τη ζωή του. Έτσι τουλάχιστον πιστεύει

Η πεθερά σου

Γράμματα που δε γράφτηκαν ποτέ της Έμμας Κ., 75 χρόνων

Κάπου - κάπου πηγαίνω μόνη βόλτα στο Μοναστηράκι με προορισμό ένα μικρό βιβλιοπωλείο. Έχει μεταχειρισμένα βιβλία και το καλό ότι δεν έρχεται κάποιος να σε "βοηθήσει" στο ψάξιμο.
Προσωπικά λατρεύω να χάνομαι ώρες σε τέτοιους κόσμους και αγοράζω βιβλία που θα με αγγίξει πρώτα απ' όλα ο τίτλος τους. Ένα από αυτά είναι και Τα Γράμματα Που Δε Γράφτηκαν Ποτέ της Κριστίνε Νέστλινγκερ . Αξίζει να τα ανακαλύψουν κι άλλοι εκτός από εμένα.


(Ι)

Αγαπημένοι μου απόγονοι,

Κάθε φορά που κάποιος μεγάλος στην ηλικία διάσημος άνθρωπος δίνει συνέντευξη, έρχεται αργά ή γρήγορα η στιγμή που ο δημοσιογράφος του κάνει την εξής ερώτηση: "Αν μπορούσατε να ξαναζήσετε την ζωή σας από την αρχή, θ' αλλάζατε τίποτα ή θα προτιμούσατε να τα ξαναζήσετε όλα, όπως ακριβώς και την πρώτη φορά;"
Και τις περισσότερες φορές οι γέροι και διάσημοι άνθρωποι απαντούν με όρθιο το κεφάλι τους ότι αν μπορούσαν να ξαναζήσουν την ζωή τους από την αρχή, ε, τότε θα ήθελαν να τα ξαναζήσουν όλα ακριβώς ίδια!
Εμένα φυσικά δεν με ρωτάει κανένας δημοσιογράφος, γιατί, παρόλο που είμαι γριά, δεν είμαι διάσημη.
Ωστόσο, σκέφτηκα αυτή την ερώτηση και την απάντηση που θα μπορούσα να δώσω: Λοιπόν, για να είμαι ειλικρινής, εγώ θ' άλλαζα ένα σωρό πράγματα, κι αν μπορούσα να ξαναζήσω την ζωή μου από την αρχή, θα προσπαθούσα τουλάχιστον ν' αποφύγω τα λάθη που έκανα την πρώτη φορά.
Προσπάθησα λοιπόν να βρω ποια είναι αυτά τα λάθη που έκανα στη ζωή μου.
Τα λάθη, είπα στον εαυτό μου, τα καταλαβαίνει κανείς από τις δυσάρεστες συνέπειες που έχουν! Ποια από τις πράξεις μου, λοιπόν, είχε δυσάρεστες συνέπειες για την ζωή μου;
Αγαπημένοι μου απόγονοι, δεν διστάζω να σας εξομολογηθώ ότι βρήκα ένα σωρό τέτοια λάθη. Και σας λέω, ότι αν μπορούσα να ξαναρχίσω από την αρχή, θα άλλαζα πολλά πράγματα στην ζωή μου.
Απ' έξω θ' άφηνα αυτή τη φορά τους πολέμους νούμερο ένα και δύο. Θ' άφηνα τον πληθωρισμό και την ανεργία και την γραφειοκρατία. Την παλινόρθωση μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο θα την σχεδίαζα εντελώς διαφορετικά και την ομάδα, όπου δούλευα την εποχή εκείνη, θα την καταργούσα τελείως. Θ' άλλαζα επίσης τους νόμους για τα ενοικιαστήρια και για τις συντάξεις... και...και... και...
Γελάτε, αγαπημένοι μου απόγονοι!Νομίζετε ότι δεν θα μπορούσα να τα κατορθώσω όλα αυτά! Κι έχετε σίγουρα δίκιο. Τότε όμως θα πρέπει να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι σ' όλη μου τη ζωή δεν μπόρεσα έτσι κι αλλιώς να κατορθώσω κάτι "αποφασιστικό και ουσιώδες". Δεν έκανα ποτέ κάτι σημαντικό εγώ η ίδια.
Αντίθετα οι καταστάσεις με έκαναν ότι ήθελαν.
Όσο περισσότερο γερνάω, τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω ότι στην πραγματικότητα δεν αποφάσισα εγώ για την ζωή μου. Τα περιθώρια που μου δίνονταν, ποτέ δεν ήταν πολύ μεγάλα. Όλα όσα επηρέασαν βαθιά την ζωή μου, τα έκαναν οι άλλοι. Χωρίς καν να με ρωτήσουν αν συμφωνώ, κι αν μ' αρέσει.
Κι αν επρόκειτο να ξαναζήσω τη ζωή μου από την αρχή, είμαι βέβαιη πως και πάλι δεν θα είχα την ευκαιρία να αλλάξω το παραμικρό, γιατί μόνο όποιοι έχουν "εξουσία στα χέρια τους" μπορούν να μιλούν για "αλλαγές". Κι εγώ δεν είχα ποτέ εξουσία.
Δεν εξουσίαζα άλλους ανθρώπους, δεν εξουσίαζα καν τη δική μου μοίρα. Κι εσείς, αγαπημένοι μου απόγονοι, δεν βρίσκεστε σε καλύτερη θέση από όσο

Η γιαγιά σας

Πόσες φορές μας κράτησε πίσω ένας σκίουρος;

Κάποτε ήταν ένα αλογάκι που ζούσε με την μητέρα του και ποτέ δεν είχε απομακρυνθεί από δίπλα της. Μια μέρα λοιπόν του λέει εκείνη:
«Ήρθε η στιγμή που πρέπει να βγεις έξω μόνος σου και να μάθεις να κάνεις κάποια πράγματα στην θέση μου. Πάρε αυτό το σακί με το σιτάρι κα πήγαινέ το στον μύλο».

Έτσι το αλογάκι φορτωμένο με το σακί και χαρούμενο που ήταν χρήσιμο ξεκίνησε τον δρόμο του προς τον μύλο. Μετά από λίγο όμως συνάντησε μπροστά του έναν ορμητικό ποταμό… «Τι να κάνω; Μπορώ άραγε να διασχίσω το ποτάμι;»

Σταμάτησε στην όχθη και σκεφτότανε… Δεν ήξερε ποιον να συμβουλευτεί… Κοίταξε τριγύρω του και είδε ένα γέρικο βουβάλι… Το αλογάκι πλησίασε και το ρώτησε: «θείε, τι λες, θα καταφέρω να περάσω απέναντι;»
«Και βέβαια» του απάντησε, «δεν είναι βαθύ, εμένα μου φτάνει μέχρι το γόνατο το νερό, προχώρα ήσυχος».

Το αλογάκι ξεκίνησε και μόλις ετοιμαζόταν να βάλει το πόδι του στο νερό ένας σκίουρος έτρεξε κοντά του και το σταμάτησε λέγοντάς του αγχωμένος: «Μη, πρόσεχε! Μη περάσεις! Είναι επικίνδυνο, μπορεί να πνιγείς!»… «Μα είναι τόσο βαθύ;» ρώτησε το αλογάκι μπερδεμένο… «Φυσικά, ένας φίλος μου χτες πνίγηκε!» απάντησε θλιμμένα το σκιουράκι.

Έτσι λοιπόν, μη ξέροντας ποιον να πιστέψει, αποφάσισε να γυρίσει πίσω και να ρωτήσει την μητέρα του. «Γύρισα γιατί το ποτάμι είναι πολύ βαθύ και δεν μπορώ να το διασχίσω» είπε ταραγμένο… «Είσαι σίγουρος; Εγώ νομίζω ότι δεν είναι δα τόσο βαθύ» απάντησε η μητέρα του… «Το ίδιο μου είπε και το βουβάλι, όμως ο σκίουρος επέμενε ότι είναι επικίνδυνο αφού πνίγηκε χτες ένας άλλος σκίουρος»…

Κινέζικο παραμύθι

ξέρεις

Αυτό που νοιώθεις
δεν μπορεί να εξηγηθεί εδώ
Είναι μια έκπληξη
που ούτε που την είχες φανταστεί
Πίσω δεν γυρνάς
δεν γίνεται να γυρίσεις κάτω
Όταν πλέον πετάς
δεν μπορείς να πέσεις πια
Βλέπεις στέγες και σπίτια
και μεγάλες εκτάσεις
Και βλέπεις πόσα πράγματα
είναι τόσο "βλακείες"
Και από εδώ ... και από εδώ...
Δεν βλέπεις πια "εκείνα τα καλοκαίρια"

Εδώ είναι λογικό
να αλλάξεις χίλιες ιδέες
και είναι εύκολο
να νοιώσεις ότι είσαι για πέταμα,
Εδώ δεν έχεις δικαιολογία
να κρατηθείς
Εδώ η νύχτα είναι σκοτεινή
και υπάρχεις μονάχα εσύ
Ζεις ισορροπώντας σε ένα σκοινί
καπνίζεις Lucky Strike,
και ξέρεις πόσο θα τα καταραστείς...

Και εδώ ...και εδώ...
εδώ δεν φτάνουν οι "κανόνες"
να σου δείξουν τον σωστό δρόμο
Και εδώ...
εδώ δεν φτάνουν οι άγγελοι.

vasco

Ήταν ένα παιδί που φοβόταν τους σκύλους.

Οιγονείς του πήρανε ένα κουτάβι,
για την ακρίβεια ήταν δώρο του γείτονα.

Ο ένας φοβόταν τον άλλον στην αρχή.
Μετά βέβαια ήρθε η εξοικείωση,
η συνήθεια, το παιχνίδι, η αγάπη.

Στο σπίτι πάντα υπήρχαν καυγάδες και νεύρα
μεταξύ των γονιών.
Σχεδόν καθημερινά και συνήθως
κατέληγαν σε ξυλοδαρμούς.
Το παιδί όχι,
δεν το άγγιζαν,
το έστελναν στο δωμάτιό του
και τους άκουγε από εκεί.

Όταν πήγαινε να παίξει με το λυκόσκυλο στην αυλή,
δεν έπαιζε για πολύ.
Το παιδί χτυπούσε τον σκύλο.
Δυνατά. Εκείνος μαζεύονταν και δεν αντιδρούσε.
Μια φορά όμως ... Ποιος ξέρει ...
μάλλον θα πόνεσε.
Όρμηξε και γράπωσε από τον καρπό το χέρι του μικρού.
Δεν το δάγκωσε όχι, το έσφιξε πολύ.
Γύρισε ψηλά τα βλέμμα του και κοίταξε το παιδί.

Το παιδί δεν ξανάπλωσε το χέρι του σε κανέναν.

Λίγες φορές όταν μεγάλωσε και αυτές για να χαϊδέψει.

115


Να οργανώσουμε έτσι τη ζωή μας ώστε για τους άλλους
να είναι ένα μυστήριο,
ώστε όποιος μας γνωρίζει καλύτερα
απλώς να μας αγνοεί από πιο κοντά απ' ό,τι οι άλλοι.
Έτσι έπλασα τη ζωή μου,
σχεδόν χωρίς να το καλοσκεφτώ,
αλλά έβαλα τόση ενστικτώδη τέχνη σ'αυτό ώστε
έγινα για μένα τον ίδιο μια δική μου προσωπικότητα καθόλου
απλή και ξεκάθαρη.

Φερνάντο Πεσσόα

;-)

Στον Artistz

αφιερωμένο...

Sally



H Sally περπατά στο δρόμο και δεν κοιτάει κάτω
H Sally είναι μια γυναίκα που δεν έχει πια θέληση να πολεμήσει για τίποτα
H Sally πάλεψε πολύ
H Sally έχει ήδη δει τι "μπορεί να σου συμβεί"
H Sally έχει ήδη τιμωρηθεί
για κάθε της απροσεξία ή αδυναμία,
για κάθε αδιάφορο χάδι
δοσμένο για να ξορκιστεί η πίκρα

Άκου έξω βρέχει, άκου τι ωραίος θόρυβος

H Sally περπατά στο δρόμο χωρίς να σκέφτεται τίποτα
Τώρα πια κοιτάει τον κόσμο με αδιαφορία
Είναι μακρυά εκείνες οι στιγμές
που το "βλέμμα" προκαλούσε "αναστάτωση"
που η ζωή ήταν πιο εύκολη
και πίσω από ροζ γυαλιά

Γιατί η ζωή είναι ένα ρίγος, μια ανατριχίλα που πετάει μακρυά

είναι η ισορροπία πάνω στην τρέλα

Άκου έξω βρέχει, άκου τι ωραίος θόρυβος

Όμως Sally, μήπως αυτή είναι η ουσία του ταξιδιού σου?
Μήπως στο τέλος πρέπει να νοιώθει κανείς και λίγο άσχημα?
Ίσως στο τέλος αυτής της θλιβερής ιστορίας
κάποιος να βρει το κουράγιο να αντιμετωπίσει τις τύψεις
και να τις διαγράψει από αυτό το ταξίδι μας

για να ζούμε πραγματικά την κάθε στιγμή με την έντασή της
σαν να ήταν η τελευταία.

H Sally περπατά στο δρόμο ανάλαφρη, βράδιασε πια
Ανάβουν τα φώτα στους στους δρόμους, ο κόσμος
τρέχει σπίτι του μπροστά στις τηλεοράσεις...
και μια σκέψη της έρχεται στο μυαλό

"Μπορεί να μην έχει χαθεί όλη η ζωή"
" Ίσως κάτι να έχει διασωθεί,
ίσως πάλι...
ίσως να μην ήταν τα πάντα λάθος...
ίσως έτσι
ήταν το σωστό
που έπρεπε να συμβεί,
ίσως, μάλλον,
ναι, σίγουρα ναι!"
:)

Τι να σου πω εγώ... άκου τι ωραίος θόρυβος

Vasco Rossi

Ο διάβολος και ο φίλος του

Ο διάβολος βγήκε να κάνει περίπατο με τον φίλο του.

Είδανε έναν άνθρωπος που υποκλίθηκε και κάτι σήκωσε από τη γη.
– Τι βρήκε αυτός ο άνθρωπος; ρώτησε ο φίλος.
– Ένα κομματάκι Αλήθειας, απάντησε ο διάβολος.
– Μα αυτό δεν σε ενοχλεί; ρώτησε ο φίλος.
– Όχι, απάντησε ο διάβολος, αυτός θα κάνει απ’ αυτό κάποια θρησκεία.

Η Διαφορά

Κάμποσο καιρό πριν, όταν ένα παγωτό κόστιζε πολύ λιγότερο από ότι σήμερα, ένα δεκάχρονο αγοράκι μπήκε σε ένα ζαχαροπλαστείο και κάθισε σε ένα τραπέζι…

Η σερβιτόρα του πήγε ένα ποτήρι νερό.

«Πόσο κάνει ένα banana split»; Ρώτησε το αγόρι.

«Ένα ευρώ», του απάντησε η κοπέλα.

Το παιδί έβγαλε τα κέρματα που είχε στην τσέπη του και άρχισε να τα μετράει.

«Ωραία, και πόσο κάνει ένα απλό παγωτό σοκολάτα»;

Εκείνη τη στιγμή, υπήρχαν και άλλα άτομα που περίμεναν να παραγγείλουν και η σερβιτόρα άρχισε να χάνει την υπομονή της.

«Ογδόντα λεπτά» του απάντησε απότομα.

Το παιδάκι ξαναμέτρησε τα λεφτά του και είπε:

«Εντάξει κυρία, φέρ’ τε μου ένα απλό παγωτό».

Η κοπέλα του πήγε λοιπόν το παγωτό και την απόδειξη.

Τα αγοράκι έφαγε το παγωτό του, πλήρωσε στο ταμείο και έφυγε.

Όταν η σερβιτόρα επέστρεψε στο τραπέζι για να το καθαρίσει,

στην άκρη του πιάτου βρήκε τα είκοσι λεπτά που είχε αφήσει ο μικρός για εκείνη...

... Ο Μέρλιν έδειξε:
"Ελάτε μέχρι το χείλος".
Αλλά εκείνοι κρατήθηκαν πίσω και είπαν:
"Είναι επικίνδυνο".
Εκείνος έδειξε:
"Ελάτε μέχρι το χείλος".
Κι εκείνοι είπαν:
"Μπορεί να πέσουμε".
Τότε εκείνος πρόσταξε:
"Ελάτε μέχρι το χείλος".
Έτσι εκείνοι πήγαν μέχρι το χείλος και
τους έσπρωξε...
Κι εκείνοι πέταξαν.

Guillaume Apollinaire

Αστερόσκονη

Υπήρχαν εκατομμύρια αστέρια στον ουρανό, αστέρια άσπρα, ασημένια, πράσινα, χρυσαφένια, κόκκινα, γαλάζια.

Μια μέρα πλησίασαν τον Θεό και του είπανε:

«Κύριε, θα θέλαμε να ζήσουμε στην γη ανάμεσα στους ανθρώπους».

«Εντάξει λοιπόν», τους απάντησε ο Θεός, «θα σας στείλω και μάλιστα θα σας κάνω και τόσο μικρά, όπως σας βλέπουν οι άνθρωποι από την γη».

Λέγεται ότι εκείνη τη νύχτα υπήρξε το πιο μαγικό θέαμα μια υπέροχη βροχή αστεριών πλημμύρισε τον ουρανό… άλλα αστέρια έπεσαν πάνω σε καμπαναριά, άλλα πήγανε να παίξουν και να τρέξουν με τις πυγολαμπίδες, άλλα ανακατεύτηκαν με τα παιχνίδια των παιδιών και η γη έγινε θαυμαστά όμορφη και λαμπερή.

Μετά από κάμποσο καιρό όμως, τα αστέρια αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τους ανθρώπους και να γυρίσουν στον ουρανό, αφήνοντας την γη σκοτεινή και λυπημένη.

«Γιατί γυρίσατε?» ρώτησε ο Θεός όταν τα είδε πίσω.

«Κύριε δεν γινότανε να παραμείνουμε στην γη. Εκεί κάτω υπάρχει μεγάλη μιζέρια, βιαιότητα, πολύ κακία και πάρα πολύ αδικία».

«Πράγματι, η θέση σας είναι εδώ στον ουρανό. Η γη είναι ο τόπος για ότι είναι εφήμερο, για ότι περνάει και φεύγει , για ότι πεθαίνει… τίποτα δεν είναι τέλειο εκεί κάτω. Αντίθετα στον ουρανό όλα είναι τέλεια, αιώνια, αμετάβλητα και τίποτα δεν τελειώνει ποτέ», είπε ο Θεός.

Κοιτώντας τα όμως παρατήρησε ότι έλειπε ένα αστέρι.

«Που είναι», ρώτησε, «μήπως χάθηκε στον δρόμο?»

«Όχι Κύριε. Ένα από εμάς διάλεξε να μείνει ανάμεσα στους ανθρώπους. Ανακάλυψε ότι η θέση του ήταν ακριβώς εκεί που υπάρχει η ατέλεια, όπου υπάρχουν τα όρια, όπου τα πράγματα δεν πάνε καλά, όπου υπάρχει κόπος και πόνος».

«Και ποιο άστρο είναι αυτό?» ρώτησε ο Θεός , και του απάντησαν ότι

είναι η Ελπίδα .

Αλλά όταν κοίταξαν κάτω είδαν πως η Ελπίδα δεν ήταν μόνη της.

Η γη είχε ξανά φωτιστεί γιατί υπήρχε το αστέρι αυτό μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου.

Μια μέρα, ένας τυφλός ζητιάνευε στο πεζοδρόμιο,

με ένα καπέλο στα πόδια και με ένα χαρτόνι που έγραφε:

"Είμαι τυφλός, παρακαλώ βοηθήστε με" .

Ένας περαστικός σταμάτησε μπροστά του,

παρατήρησε το καπέλο του τυφλού και είδε

ότι ήταν σχεδόν άδειο,

δεν είχε παρά μόνο ελάχιστα λεπτά.

Γονάτισε,

του άφησε κάποια κέρματα και μετά,

χωρίς να ρωτήσει τίποτα

πήρε το χαρτόνι, το γύρισε ανάποδα

και έγραψε μια άλλη φράση.

Το απόγευμα ξαναπερνώντας

μπροστά από τον ζητιάνο

πρόσεξε ότι το καπέλο του ήταν

γεμάτο με λεφτά.

Ο τυφλός αναγνωρίζοντας το βήμα του περαστικού

τον ρώτησε τι του έγραψε στο χαρτόνι.

"Τίποτα που να μην είναι αλήθεια,

ξαναέγραψα το ίδιο με σένα,

απλά με διαφορετικό τρόπο",

αποκρίθηκε ο άντρας χαμογελώντας

και απομακρύνθηκε χωρίς να του αποκαλύψει

τα λόγια που άλλαξαν το μήνυμά του.

Έτσι και ο τυφλός δεν έμαθε πως

στο χαρτόνι του έλεγε:

" Σήμερα είναι άνοιξη... και εγώ δεν μπορώ να την δω".

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Οι μάρτυρες της ζωής μου
Χάνονται ένας - ένας.
Για τόσα ασήμαντα
ή και σπουδαία που έζησα
μένω μονάχα εγώ να μαρτυρήσω
και τώρα ποιος να με πιστέψει
πως λέω την αλήθεια.
Έτσι μπορώ να μπω
μες το παιχνίδι των κατασκευών
για δύσπιστους και για εύπιστους μαζί
ν' αλλάζω κατ' αρέσκειαν τα πράγματα
κάποτε, με λίγη φαντασία,
απλώς να τα επινοώ
μα τελικά εγκαταλείπω την προσπάθεια
οι καταθέσεις μένουν ίδιες.
Πίσω από την πλάτη μου
στέκεται ακοίμητος και μ'ελέγχει
των πρώτων μου χρόνων ο εαυτός.

Τίτος Πατρίκιος

Ώρα δύο περασμένη.
Νύχτα μουντή και βροχερή
νύχτα συννεφιασμένη.
Φωνές από τα διπλανά μπαράκια.
Και ο Σκυλόσοφος γδαρμένος
- σχεδόν αμίλητος -
τρελομουρμούριζε:
"Μια ανατριχίλα με διαπέρασε"!
Κι από το κορμί μου περνάνε
βαπόρια οι σκέψεις,
οι εκτιμήσεις των ανθρώπων.
Θέλει η δοκιμασία Αρετή!
Να είσαι μόνος στους πολλούς
μα να το αισθάνεσαι!
Να μην ξεχνιέσαι!
Και η αγάπη
από την στάχτη ξεπετάγεται
και από την βρόμα κλέβει!

Ν. Νεάρχου

Για την αξία της απόστασης

Ενώθηκαν πολύ σφιχτά
αυτό που λέμε "κουμπώθηκαν"

Σαν δυο ποτήρια γυάλινα
που τα 'χεις βάλει το 'να μέσα στ' άλλο
να στραγγίσουν.

Πας να τα ξεχωρίσεις, σπάζουνε.
Τ' αφήνεις έτσι, στέκονται χωρίς προορισμό.

Γ. Θεοτόκης

ΕΝΑΣ ΛΥΚΟΣ ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΑΣ

Διψάω γι' αγάπη, πεινάω γι' αγάπη, πονάω γι' αγάπη
Ουρλιάζω γι' αγάπη
πεθαίνω γι' αγάπη αλλά
Είμαι ο λύκος, ο κακός λύκος και δε γίνεται
Δεν είναι δυνατό τέτοια αισθήματα να έχω
Γιατί αν το μάθουνε τα πρόβατα
Θα πέσουνε να με σπαράξουν

Αργ. Χιόνης

– Πώς μπορώ να φτάσω στην Αιώνια Ζωή;

– Αυτή η ζωή που ζούμε είναι Αιώνια. Να είσαι πάντα παρόν.

– Μήπως αυτή τη στιγμή δεν είμαι παρόν;

– Δεν είσαι.

– Γιατί;

– Γιατί δεν ελευθερώθηκες από το παρελθόν.

– Και γιατί πρέπει να απαλλαχθώ από το παρελθόν; Δεν ήταν και τόσο άσχημο.

– Το παρελθόν πρέπει να το ξεχάσεις όχι γιατί είναι άσχημο, αλλά γιατί είναι νεκρό.

Πόσο βαριές είναι οι μέρες,
σε καμιά φωτιά δεν μπορώ να ζεσταθώ,
κανένας ήλιος δεν μου γελάει πια,
όλα είναι κενά,
τα πάντα είναι παγωμένα και χωρίς οίκτο,
ακόμα και τα αγαπημένα λαμπερά αστέρια
με κοιτάζουν χωρίς να με λυπούνται,
από τότε που ένιωσα μέσα στην καρδιά μου
ότι και η αγάπη μπορεί να πεθάνει.

(Federico Garcia Lorca)

Η Αγάπη και η Τρέλα

Κάποτε, σε κάποιο μέρος της γης είχαν μαζευτεί όλα τα χαρακτηριστικά και τα αισθήματα των ανθρώπων.
Όταν η Βαρεμάρα παρουσιάστηκε για τρίτη φορά η Τρέλα της πρότεινε να παίξουμε κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι του και η Περιέργεια μη μπορώντας να αντισταθεί ρώτησε: «Κρυφτό? Τι είναι αυτό?»
«Είναι ένα παιχνίδι –εξήγησε η Τρέλα- στο οποίο εγώ κλείνω τα μάτια μου και μετράω μέχρι το 1000000 ενώ εσείς πρέπει να πάτε κάπου και να κρυφτείτε; Όταν τελειώσω το μέτρημα ψάχνω να σας βρω όλους και ο πρώτος που θα βρω θα πάρει την θέση μου για να συνεχιστεί το παιχνίδι».
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία.
Η Χαρά χοροπηδούσε ώσπου στο τέλος έπεισε όχι μόνο την Αμφιβολία αλλά και την Απάθεια, την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα… στο τέλος όλοι ήθελαν να παίξουνε.
Η Αλήθεια προτίμησε να μην κρυφτεί.
Γιατί άλλωστε, αφού τελικά πάντα όλοι την ανακαλύπτουν?
Η Υπεροψία σκεφτόταν πως επρόκειτο για ένα χαζό παιχνίδι (κατά βάθος αυτό που την ενοχλούσε ήταν το ότι δεν ήταν δική της ιδέα) και η Δειλία προτιμούσε να μην ρισκάρει.
«ΕΝΑ, ΔΥΟ, ΤΡΙΑ…» - άρχισε να μετράει η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά η οποία πήγε πίσω από την πρώτη πέτρα που βρήκε μπροστά της.
Η Πίστη πέταξε στον ουρανό και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο οποίος με τις δυνάμεις του είχε καταφέρει να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο δέντρο.
Η Γενναιότητα σχεδόν δεν κατόρθωνε να κρυφτεί. Κάθε μέρος που έβρισκε ήταν ιδανικό για κάποιον από τους φίλους της.
Τι να πεις για την κρυστάλλινη λίμνη? Ιδανική για την Ομορφιά.
Την σκιά ενός δέντρου? Τέλειο για την Ντροπή.
Τα φτερά μιας πεταλούδας? Το καλύτερο για την Θέληση.
Ένα φύσημα του ανέμου? Υπέροχο για την Ελευθερία.
Έτσι η Γενναιότητα κατέληξε να κρυφτεί σε μια ηλιαχτίδα.
Αντίθετα ο Εγωισμός βρήκε αμέσως κρυψώνα, με πολύ αέρα, άνετο και όλο δικό του.
Η Ψευτιά κρύφτηκε στο βάθος του ωκεανού (ψέματα, πίσω από το ουράνιο τόξο πήγε!).
Το Πάθος και η Επιθυμία στο κέντρο των ηφαιστείων.
Η Λησμονιά …δεν θυμάμαι …που?
Όταν η Τρέλα έφτασε να μετράει 999999, η Αγάπη δεν είχε βρει ακόμη ένα μέρος να κρυφτεί γιατί τα έβρισκε όλα πιασμένα; Μέχρι που κατάφερε να δει ένα μπουκέτο από τριαντάφυλλα και αποφάσισε να κρυφτεί ανάμεσα στα λουλούδια.
«Ένα εκατομμύριο!»- μέτρησε η Τρέλα.
Και ξεκίνησε να ψάχνει.
Η πρώτη που φάνηκε ήταν η Τεμπελιά στα τρία βήματα από μια πέτρα.
Μετά άκουσε την Πίστη που συνομιλούσε με τον Θεό για θρησκευτικά θέματα, όπως ένιωσε και τον σεισμό του Πάθους και της Επιθυμίας από το βάθος των ηφαιστείων.
Κατά τύχη βρήκε την Εμπάθεια και έτσι γρήγορα ανακάλυψε που βρίσκονταν ο Θρίαμβος.
Τον Εγωισμό δεν κατάφερε να τον βρει: Έφυγε από την κρυψώνα του μόλις κατάλαβε πως εκεί υπήρχε και μια σφηκοφωλιά.
Ύστερα από πολύ περπάτημα, η Τρέλα δίψασε και πλησίασε στην λίμνη να πιει νερό όπου είδε και την Ομορφιά.
Με την Αμφιβολία ήταν ακόμη ευκολότερα τα πράγματα, την είδε να κάθεται σε έναν φράχτη χωρίς να έχει αποφασίσει από ποια μεριά έπρεπε να κρυφτεί.
Σιγά-σιγά τους βρήκε σχεδόν όλους: Το Ταλέντο στο πράσινο χορτάρι, το Άγχος σε μια σκοτεινή σπηλιά, τη Ψευτιά πίσω από το ουράνιο τόξο όπως και την Λησμονιά που είχε ήδη ξεχάσει ότι έπαιζαν κρυφτό.
Μόνο η Αγάπη δεν φαινόταν πουθενά.
Η Τρέλα έψαξε πίσω από όλα τα δέντρα, κάθε πέτρα, στις κορυφές των βουνών και ενώ ήταν έτοιμη να παραιτηθεί είδε το μπουκέτο με τα τριαντάφυλλα και άρχισε να ψάχνει ανάμεσά τους.
Ξαφνικά, άκουσε ένα ουρλιαχτό από πόνο: Τα αγκάθια είχανε πληγώσει τα μάτια της Αγάπης!
Η Τρέλα δεν ήξερε τι να κάνει για να εξιλεωθεί : έκλαψε, παρακάλεσε, ζήτησε συγχώρεση και στο τέλος της υποσχέθηκε πως θα γινόταν ο οδηγός της.
Από τότε, που για πρώτη φορά στην γη παίχτηκε το κρυφτό, η Αγάπη είναι τυφλή και η Τρέλα πάντα την οδηγεί…

(ιταλικό παραμύθι)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι.
Μεγάλωνε κι ονειρεύονταν την Χαρά.
Την έψαχνε, την φώναζε, την αναζητούσε σ’ όλο τον κόσμο, κανένα αποτέλεσμα.
«Μα γίνεται να μην βρίσκω πουθενά Χαρά?» έλεγε, και την έψαχνε σε άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο ευχάριστα μέρη, όμως τίποτα. Συνάντησε την Επιθυμία, συνάντησε την Απελπισία, όμως δεν ήξεραν (ή δεν ήθελαν) να του πουν που θα την έβρισκε.
«Είναι δυνατόν να μην υπάρχει κάπου σ’ αυτόν τον κόσμο?»
Και την αναζήτησε σε μακρινά μοναστήρια, την έψαχνε και μέσα και έξω του, και κατάφερε να συναντήσει το Όνειρο και την Μοίρα : το Όνειρο τον συμβούλεψε να πάψει να ψάχνει, χωρίς όμως να του εξηγήσει το γιατί ; η Μοίρα γνώριζε, όμως τον κοίταξε με τα τυφλά μάτια της χωρίς να μιλήσει.
Κάποτε, μια μέρα την βρήκε σε μια γωνιά του δρόμου, κρυμμένη και τρεμάμενη, όμως δεν ήταν αυτό που ονειρεύονταν, γιατί εδώ και πολύ καιρό η Χαρά είχε γίνει Ψευδαίσθηση.
Και ήταν η Ψευδαίσθηση που τον αγκάλιασε.
Ήταν η Ψευδαίσθηση που τον τύλιξε.
Ήταν η Ψευδαίσθηση που δεν τον άφησε πια.
Και όταν ο Θάνατος τον πλησίασε, μέσω της Ψευδαίσθησης τον μπέρδεψε με το Όνειρο.

"Sandman" Neil Gaiman

Βάλε το χέρι σου επί ένα λεπτό μέσα σε μια κατσαρόλα με καυτό νερό - θα σου φανεί μία ώρα. Κάθησε δίπλα σε μια γοητευτική γυναίκα επί μία ώρα - θα σου φανεί ένα λεπτό. Αυτό θα πει σχετικότητα!..

ALBERT EINSTEIN

Κάτι

Εκατομμύρια πρόσωπα ταξιδεύουν μόνα, χωρίς στάσεις, χωρίς αναμνήσεις. Γιατί πονάει. Εκατομμύρια ψάχνουν το αδύνατο. Όμως το κουβαλάνε μέσα τους. Και φωνάζουν και τρελαίνονται και ξαναγίνονται παιδιά και ξαναγίνονται δυστυχισμένοι. Εκατομμύρια αρκούνται σε αυτά που έχουν. Γιατί πρέπει να επιζήσουν. Γιατί δεν χρειάζεται τελικά να ματώνεις για λίγη σκόνη ευτυχίας και με το που έρχεται να σκορπίζεται στον άνεμο. Είναι χρόνια η ζωή έτσι και εσύ ζεις , νιώθεις : είσαι εδώ. Σ’ αυτά τα σύνορα που είμαστε όλοι για έναν, ένας για έναν, κανένας για κανέναν και που μας αποδέχονται πάντα.
Και που κάποιος επιθυμεί ακόμα Κάτι για να πιαστεί.

Κοπελιά κάνε περήφανους τους γονείς σου

Ωραία. Ακόμα και τα χαμστεράκια μου ο Ρούλης και η Τιτίκα συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται. Το ακριβώς αντίθετο από την αφεντικίνα τους.
Τους την είπα χοντρά προχτές, ε μα πια, η ζωή δεν είναι μόνο σεξ.
Πρέπει να έχουμε και άλλα ενδιαφέροντα. Να βγαίνουμε, να πηγαίνουμε κανένα θέατρο, σινεμά, να ανοίγουμε κανένα βιβλίο.
Μου απάντησαν ότι μέσα στο κλουβί, αν εξαιρέσουμε την ρόδα και το τυρί , δεν έχουν και τίποτα άλλο να κάνουν. Καταλαβαίνω. Και έτσι φτάσαμε το σύνολο εννέα. Εννέα μικροσκοπικά μαλλιαρά ποντικάκια.
Δεν γίνεται αγαπημένες, κάτι πρέπει να κάνουμε.
Όλοι παντρεύονται. Ακόμα και οι παπάδες. Και ο παπά-Νικόλας (της ενορίας μου, μην ψάχνεστε) παντρεμένος είναι, που δεν θα τον έλεγες και Αλέξη Γεωργούλη στην όψη. Έχει καμιά εξηνταριά καλοκαίρια στην πλάτη, την κοιλιά του Πάγκαλου και το βλέμμα του Μητσοτάκη junior. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Κάνει και εξορκισμούς. Δεν είναι ρε παιδί μου , πως λέμε τραπεζοϋπάλληλος στο υποκατάστημα της Αγροτικής στο Περιστέρι. Όχι. Είναι ένας τύπος που για επάγγελμα κάθεται εκεί και τρομάζει τους διαόλους. Σηκώνεται το πρωί και πίνει καφέ, δίνει ένα φιλάκι στην σύζυγο και της λέει: «Καλημέρα αγαπημένη, σήμερα έχω ραντεβού με το μωρό της Ρόζμαρυ, μετά έχω να βγάλω κανα δυο Poltergeist από μια βίλα στου Φιλοπάππου και θα επιστρέψω το μεσημεράκι. Θα μου φτιάξεις γεμιστά που τα πεθύμισα?». Αυτό είναι ζευγάρι. Ο γάμος είναι σοβαρή υπόθεση.
Η φίλη μου η Ρένα ακολούθησε την συμβουλή μου. Εφόσον ήταν πεπεισμένη ότι το πρόβλημά της με τους άντρες ήταν ότι είχε τεράστιο στήθος πήγε και το ζύγισε. Πρώτα το ένα και μετά το άλλο. Περίπου ενάμιση κιλό το καθένα. Τρία κιλά όλα. Τώρα το μετράει ως απόβαρο. Λέει πως το καθαρό της βάρος είναι 48 κιλά συν 3 κιλά στήθος. Η φίλη μου η Μαρία από την άλλη έκανε δίαιτα και το έχασε. Τελείως όμως. Και έπεσε. Και δεν ξανασηκώθηκε. Αλλά ούτε αυτές παντρεύτηκαν.
Μια ιδέα θα ήταν να υπήρχαν λίστες γαμπρών στα δημαρχεία. Γιατί όχι?
Πας , περιμένεις λίγο στην ουρά και στο τέλος σου χορηγούν τον γαμπρό. Βέβαια δεν πρέπει να έχεις φοβερές απαιτήσεις. Αγοράζεις γουρούνι στο σακί αλλά δεν πειράζει γιατί όλα τα γουρούνια την ίδια φάτσα έχουνε. Μετά θα θες να σπάσεις το κεφάλι σου εννοείται, ή το δικό του. Υπομονή, όλα θα γίνουνε. Τα στέφανα του γάμου να υπάρχουν στα συγκεκριμένα κεφάλια και μετά βάρα όποιο θες.

Τα ρούχα

ΜΙΑ ΜΕΡΑ, Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ Η ΑΣΧΗΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΝ σε μιαν ακρογιαλιά. Κι είπαν η μια στην άλλη, «ας κάνουμε μπάνιο στην θάλασσα».
Γδύθηκαν λοιπόν και κολύμπησαν στα νερά. Μετά από λίγο, η Ασχήμια βγήκε στην παραλία, ντύθηκε με τα φορέματα της Ομορφιάς κι έφυγε.
Βγήκε και η Ομορφιά από τη θάλασσα, και δεν βρήκε τα ρούχα της. Ήταν πολύ ντροπαλή για να μείνει γυμνή, έτσι, ντύθηκε με τα φορέματα της Ασχήμιας. Και η Ομορφιά, έφυγε κι αυτή.
Μέχρι σήμερα, άντρες και γυναίκες ξεγελιούνται και παίρνουν την μια για την άλλη.
Εν τούτοις, υπάρχουν μερικοί που έχουν προσέξει τη μορφή της Ομορφιάς και, παρά τα ρούχα της, την αναγνωρίζουν. Και μερικοί που γνωρίζουν τη μορφή της Ασχήμιας και το ρούχο δεν την κρύβει από τα μάτια τους.

Ο Περιπλανώμενος – Kahlil Gibran

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησε τον κ. Κ. η κορούλα της οικονόμας του, θα φέρονταν τότε πιο καλά στα μικρά ψαράκια? Σίγουρα αποκρίθηκε εκείνος. Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα ‘χτιζαν για τα μικρά ψαράκια στη θάλασσα τεράστια κλουβιά και θα ‘βαζαν μέσα διάφορες τροφές, φυτά καθώς και ζωντανά. Θα φρόντιζαν τα κλουβιά να ‘χουν πάντα καθαρό νερό και γενικά θα τα εφοδίαζαν με διάφορες εγκαταστάσεις υγιεινής. Όταν λόγου χάρη ένα ψαράκι τραυμάτιζε την ουρά του, οι καρχαρίες θα του ‘βαζαν αμέσως έναν επίδεσμο μην τυχόν και ψοφήσει και το χάσουν πριν την ώρα του.
Έπειτα για να μην μελαγχολούν τα ψαράκια θα οργάνωναν κατά διαστήματα στη θάλασσα μεγάλες γιορτές, γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα θλιμμένα. Τούτα τα μεγάλα κλουβιά θα είχαν βέβαια και τα σχολεία τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν να κολυμπάνε στο στόμα του καρχαρία. Θα ‘πρεπε λόγου χάρη να μάθουν γεωγραφία για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες όταν αυτοί κάπου θα τεμπελιάζουν.
Βέβαια το σπουδαιότερο θα ήταν η ηθική διάπλαση των μικρών ψαριών. Θα τους μάθαιναν ότι για ένα ψαράκι δεν υπάρχει μεγαλύτερη και ωραιότερη αρετή από το να θυσιάζεται πρόθυμα κι ότι όλα τα ψαράκια θα ‘πρεπε να πιστεύουν τυφλά στους καρχαρίες προπαντός όταν αυτοί τους λένε ότι θα φροντίσουν για ένα ωραίο μέλλον. Θα ‘διναν στα ψαράκια να καταλάβουν πως αυτό το ωραίο μέλλον τότε μόνο θα είναι εξασφαλισμένο όταν εκείνα μάθουν να υπακούνε. Τα ψαράκια θα έπρεπε να φυλάγονται από κάθε λογής ταπεινές, εγωιστικές και μαρξιστικές διαθέσεις και αν τύχαινε κανένα από δαύτα να φανερώσει τέτοιες αδυναμίες τ’ άλλα ψαράκια θα ‘πρεπε να τ’ αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες.
Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα έκαναν βέβαια αναμεταξύ τους και διάφορους πολέμους για να κυριέψουν ξένα κλουβιά και ξένα ψαράκια. Στους πολέμους αυτούς ο κάθε καρχαρίας θα πολεμούσε με τα δικά του ψαράκια. Θα μάθαιναν στα ψαράκια ότι ανάμεσα σ’ αυτά και στα ψαράκια των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια θα τους έλεγαν, είναι ως γνωστό βουβά, σωπαίνουν ωστόσο σε ολότελα διαφορετικές γι’ αυτό και είναι αδύνατο να καταλάβει το ένα το άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε μερικά εχθρικά ψαράκια που σωπαίνουν σ’ άλλη γλώσσα, θα καρφίτσωναν κι από ένα παράσημο από φύκι και θα του ‘διναν τον τίτλο του ήρωα.
Αν βέβαια οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα είχαν και την δική τους τέχνη. Θα είχαν ωραίους πίνακες που θα παράσταιναν τα δόντια των καρχαριών με θαυμάσια χρώματα, και τα στόματά τους θα ήταν σαν τους κήπους της Βαβυλώνας όπου μπορεί να κάνει κανείς τρελό σεργιάνι. Τα θέατρα στο βυθό θα έδειχναν πως ηρωικά ψαράκια με την μπάντα μπροστά θα ορμούσαν μαγεμένα και νανουρισμένα με τις πιο όμορφες σκέψεις στο στόμα των καρχαριών.
Δεν θα ‘λειπε βέβαια και η θρησκεία αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Αυτή θα δίδασκε ότι τα ψαράκια μονάχα στην κοιλιά των καρχαριών θα άρχιζαν να γεύονται την αληθινή ζωή. Εξάλλου αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι όλα τα ψαράκια δεν θα ήταν πια ίσα κι όμοια όπως συμβαίνει σήμερα. Μερικά από δαύτα θα αποχτούσαν αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τα άλλα ψαράκια . Όσα μάλιστα είναι λίγο πιο μεγάλα θα είχαν το λεύτερο να τρώνε τα πιο μικρά. Αυτό θα ήταν άλλωστε ευχάριστο για τους καρχαρίες γιατί έτσι εκείνοι δεν θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα πιο μεγάλες μπουκιές. Και τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά που θα είχαν τις ψηλές θέσεις, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια, και θα γίνονταν δάσκαλοι, αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά.
Κοντολογίς μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα.

Ιστορίες του κ. Κοϋνερ - Μπερτολτ Μπρεχτ

ΣΤΑ ΜΠΑΡ

Η αγαπημένη μου βγαίνει τα βράδια και πηγαίνει μόνη της στα μπαρ. Εγώ μένω στο σπίτι, ταΐζω τον σκύλο, διαβάζω βιβλία με ζωγραφιές και την περιμένω.

Αυτοί που μπαινοβγαίνουν στα μπαρ λένε κάθε βράδι στον εαυτό τους «δεν θα ξαναπάμε», κλαίνε κρυφά πριν κοιμηθούν και την άλλη μέρα τους ξαναβλέπεις πάλι στην θέση τους.
Εκεί νομίζω πως όλοι γρατζουνάνε, άλλος τον εαυτό του, άλλος τον διπλανό του και συνήθως όλοι μονολογούν χωρίς να ακούγονται ή να ακούν. Το μπαρ είναι μια ενδοχώρα κατεξοχήν αντιερωτική.

[………………………………………………………………..]

Τα ποτά στα μπαρ είναι χρωματιστά σαν χαρτοπόλεμος τις απόκριες.
Στο μπαρ υπάρχει ένα αφεντικό το οποίο εισπράττει το αντίτιμο της αναμονής των πελατών στην αίθουσα, κάτι σαν διόδια. Αυτός είναι ο έμπορος της ιστορίας ή μεταπράτης και συνήθως περνάει καλύτερα από τους άλλους. Σε αντάλλαγμα οι πελάτες λαμβάνουν μαζί με το ποτό τους και μια παράταση χρόνου από το κάτι που τους βασανίζει και το κουβαλούν σαν σκόνη στις φορεσιές τους και στα ρούχα τους επάνω.

Η αγαπημένη μου κάθεται σε ένα σκαμνί και κοιτάζει τον κόσμο από ψηλά. Άλλες φορές ακούει χαριτωμένα πράματα και χαμογελάει. Τότε για πρώτη φορά , σηκώνονται στον ύπνο μου γέρικα πουλιά.

Στο μπαρ συντελείται μια μίξη, μια μεταλλαγή. Οι ανώνυμοι θαμώνες γίνονται επώνυμοι και οι επώνυμοι ανώνυμοι. Αυτός που κερδίζει σε όλες τις περιπτώσεις είναι ο μπουφετζής.

Καμιά γνωστός μας πελάτης φέρνει στην αγαπημένη μου λουκουμάδες με μέλι από το μαγαζί της απέναντι γωνίας, τρώνε και χαίρονται. Στο μπαρ δεν πουλάνε ζαχαρωτά.

Οι πελάτες χρίζονται σε τρεις κατηγορίες : α) Σ’ αυτούς που βλέπεις κάθε βράδι. β) Σ’ αυτούς που βλέπεις μία στις τόσες. γ) Σ’ αυτούς που δεν τους βλέπεις καθόλου. Οι τελευταίοι έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Κάθε φυγή στα μπαρ είναι και μια καθημερινή αυτοκτονία, ένας εξαφανισμός, ένας αφανισμός.

Οι αυθεντικές απογνώσεις ποτέ δεν φτάνουν εκεί. Τουλάχιστον στα μέρη που ξέρω εγώ. Οι αυθεντικές απογνώσεις κλειδώνονται στην κάμαρά τους.

Στην Αθήνα δεν έχουμε ζωολογικό κήπο και γι’ αυτό όλο και περισσότεροι άνθρωποι συχνάζουν σ’ αυτά τα μαγαζιά.

Τα μπαρ είναι σαν τον ζωολογικό κήπο, πηγαίνεις εκεί για να δεις τους άλλους πίσω από τα κάγκελά τους και να ξεχάσεις τις δικές σου σιδεριές. Αυτό το δεύτερο είναι πολύ δύσκολο και γι’ αυτό υπάρχουν οι καθρέφτες που όμως δεν τους χρησιμοποιούν οι θαμώνες σωστά.

Τα μπαρ έχουν χαμηλό φωτισμό και πολλούς καθρέφτες. Ο καθρέφτης εν τέλει είναι ένα εύκολο και σχετικά φτηνό τέχνασμα για να ξεγελιούνται οι ωραιοπαθείς κατά κανόνα πελάτες και να μην βλέπουν το περιβάλλον και τον εαυτό τους.

Ο ζωολογικός κήπος είναι ο πιο θλιμμένος κήπος του κόσμου. Για ορισμένα είδη ζώων λένε πως δεν μπορούν να αναπαραχθούν στο ζωολογικό κήπο. Κάτι άλλα, ακόμη πιο πεισματάρικα, αρνούνται να πάρουν τροφή και αυτοκτονούν.

[………………………………………………]

Στα μπαρ που ξέρω, η πιο όμορφη στιγμή είναι όταν αδειάζει το μαγαζί, σβήνουν τα φώτα και κλείνουν οι πόρτες. Το πράμα τότε αρχίζει να ανασηκώνεται μοναχό του στον αέρα και να ταξιδεύει μαζί με τα τραπέζια και τις καρέκλες του στο δρόμο έξω και στο μεγάλο τριγύρω στερέωμα.

Λευτέρης Ξανθόπουλος

ΤΟ ΟΝ

Ένας Κινέζος σοφός περιδιαβάζει με τον μαθητή του.

Περνούν ένα γεφύρι. "Ποιά είναι η ουσία (ή το είναι) του γεφυριού"?

ρωτάει ο μαθητευόμενος φιλόσοφος.

Ο δάσκαλός του τον κοιτάει και με μια σπρωξιά τον ρίχνει στο ποτάμι.

"Φιλο-σοφικά Αν-έκδοτα" Κώστας Αξελός

Kατάδυση

Έξω απ’ την πόρτα του
σπιτιού μου ένας αστερίας
μου έφραξε τον δρόμο
«Μα εδώ είναι θάλασσα»

Αλήθεια αλλιώς γιατί
είχε τόσο αλάτι το ψωμί μου
κι ο θόρυβος του ποτηριού μου τι ήταν
παρά άμπωτη και πλημμυρίδα

Βρήκα το μήνυμα
μες στη μποτίλια του ουίσκι
ύστερα είδα το ναυάγιο όπου
φυτρώναν κιόλας φύκια στο κρεβάτι μου

Τι άλλο έμενε έβγαλα
από την καμινάδα αυτή τη σημαδούρα
κι απ’ το παράθυρό μου μια κίτρινη
σημαία που σήμαινε πανούκλα

Δύο ημέρες
οι γλάροι ξεκόβαν κατά δω
σαν δύτες άπληστοι
στη βυθισμένη λεία

Την τρίτη έλπιζα ακόμη
αλλά ο αστερίας ξαναμίλησε
«Λίγη αξιοπρέπεια επιτέλους»
Σωστά. Αφού μου είχε μείνει να πνιγώ.

Erich Fried

Στη Μεσόγειο θάλασσα

από όπου και ο πολιτισμός μας

υπήρχε ελεύθερη εκλογή

ανάμεσα στη Σκύλλα

και τη Χάρυβδη.

Ψιθυριζόταν βεβαία πως οι δυο τους

είχαν μυστική συμμαχία

όμως οι περισσότεροι αποφάσιζαν

είτε για τη μια

είτε για την άλλη.

Περιέργως

δεν έμεινε κανένας τους

στη ζωή.

Εκτός από τον Οδυσσέα.

Αυτός δεν αναγνώρισε την επιλογή.



ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ - ERICH FRIED